Image Source: depositphotos.com

नाटकै ठान्थेँ, बुढाबुढीका पिर
पिँडुलाका दुखाई र हातका कमाई 
तर विशाल नदि भइ जिन्दगी जब
औँलाका कापबाट चुहिन थाले
बाँध बनि कतै म, खडा हुन सकिन ।

आफ्नै सन्तानले जब
पाउ छुने नाउँ लिई
हेपाइका बन्चराले, मलाई ढाल्न खोजे
हेर्ने कतै आँखा भएनन्
न नै सुन्ने कान खुले ।

फेरी पनि, 
बचपनै पो पाउँछु की भनि
हत्केलामा समयका थोपा खोज्छुृ
कठै बुढेस्कालका डढेलाले म त,
ओभानै हुन पुगेछु ।।