सोच्दै छु त्रिपालमुनि बसिकन, खै के पायो दैवले

लग्यो सारा परिवार सम्पत्ति, लग्यो सबै भुकम्पले ।

जब रात बढ्दै जान्छ, मुटु काप्छ थरथरी

आँखा अगाडि आउँछन, बाल बच्चा र प्यारीको याद झलझली ।

भुकम्पको मोल रहेछ सात दशमलव आठ

रित्यायो मेरो खुसी संसार, बनायो बिल्ली बाठ ।

पुरिए मेरा सारा सपना, इटा ढुङ्गाको खण्डहरमा

पुराना याद नै त बाकीँ छन्, यादको यो ढुकुटीमा ।

थियो मेरो सानो घर, थिए एक छोरा एक छोरी

मन पोल्छ, याद आउँछ, रुन्छु सम्झी धरधरी ।

सम्झाउँछु आफैँलाई, होेेइन म मात्र लाचार

जीवन जसो तसो चलिरहन्छ, हुने हार दैव नटार, हुने हार दैव नटार ।।